واکنشی به انگلیسی حرف زدن یک مسئول دولتی

گروه سیاسی: سخنرانی رئیس سازمان محیط زیست ایران در نشست جهانی آب و هوایی سازمان ملل به زبان انگلیسی خبرساز شده است.
احمد زیدآبادی در واکنش به انگلیسی حرف زدن علی سلاجقه نوشت: یکی از استادان علوم سیاسی در زمان تحصیلم به من توصیه کرد که اگر می‌خواهم در محاوره به زبان انگلیسی تمرین کنم باید بکوشم که این زبان را بدون لهجه صحبت کنم.راستش همین یک توصیه مرا از تمرین برای یادگیری محاوره به زبان انگلیسی برای همیشه منصرف کرد؛ زیرا با خود اندیشیدم که من پس از سال‌ها اقامت در تهران، هنوز زبان مادری‌ام را با لهجۀ کرمانی صحبت می‌کنم، حالا چطور ممکن است بتوانم زبان انگلیسی را با گویش بریتانیایی‌ها یا آمریکایی‌ها یاد بگیرم؟
تازه در دورۀ راهنمایی و دبیرستان هم وقتی معلم زبان از ما می‌پرسید، عکس به انگلیسی چی می‌شه؟ می‌گفتیم؛ پیکچرو! یا وقتی می‌پرسید صندلی به انگلیسی چی می‌شه؟ می‌گفتیم؛ تیبلو!
معلم عصبانی می‌شد و می‌پرسید؛ ممکنه به من بگید به چه علت این “او” را به آخر اسامی انگلیسی اضافه می‌کنید؟ ما هم پاسخ می‌دادیم؛ راستش علت خاصی نداره، ولی اگر دنبال علت برایش بگردید به همان علتی که در فارسی قاسم را قاسو، صندلی را صندلو و عکس را عکسو می‌گوییم!
حالا منظورم از همۀ این حرف‌ها این است که اگر برخی از این مسئولان به زبان‌های خارجی تسلط لازم را ندارند، نیازی نیست که آن چند واژه‌ای را که به سختی یاد گرفته‌اند در ملأعام طوری بلغور کنند که باعث تمسخر عده‌ای شود.
اینکه فردی بگوید به انگلیسی یا هر زبان دیگری نمی‌تواند حرف بزند، نشانۀ اعتماد به نفس بیشتری است تا اینکه با اته پته چند جملۀ مغلوط را سر هم کند و اسباب شرمندگی اطرافیان و خنده بازارِ مخالفان را فراهم سازد!